In Woltersum – een dorp aan het Eemskanaal – sloegen de gasbevingen gaten in de huizen, de straten en uiteindelijk ook in de gemeenschap. Dorpsenquêtes wezen uit dat er grote ontevredenheid was over de communicatie rondom het versterkingsproces. Er ontstond gefluister en wantrouwen in het dorp. Wiens woning wordt volledig gerenoveerd? Wie zit in de ‘eerste lichting’ en wie valt buiten de boot? Om dit zoveel mogelijk tegen te gaan richtte een groep bewoners de ‘Burenband’ op: een organisatie die ervoor wil zorgen dat dorpsgenoten elkaar opvangen en bijstaan en dat scheve gezichten voorkomen worden. Om de saamhorigheid te vergroten en het gesprek gaande te houden, organiseert de Burenband daarom bijeenkomsten om te voorkomen dat het dorp verscheurd raakt door bevingsstress.
’Het leek ons wel plezierig dat na herstel en versterking iedereen elkaar nog aan zou kijken,’ zei een van de initiatiefnemers. ‘Dus dat je geen hommeles krijgt met je buurman omdat hij een nieuw huis heeft gekregen en jij niet.’ Veel autochtone Woltersumers geven aan dit ze dit een mooi initiatief vinden, maar dat ze er zelf geen behoefte aan hebben. Nieuwkomers zeker wel.
